Mijn eerste ‘echte’ video (uitprobeersel)
Laat me weten wat je er van vindt, en of ik er mee door zou moeten gaan.
De link hieronder brengt je naar mijn Youtube kanaal.
Categorieën
1. Tour van Sevlievo
Auteur: admin
Ik had al sinds september 2021 mijn verblijfsvergunning voor Bulgarije. Nu moest het voor mijn vrouw ook geregeld worden. Ik zocht contact met mijn ‘fixer’ voor assistentie. Ze stuurde me een lijstje van vereisten:
- Geldig paspoort inclusief kopie. (we hadden allebei onze paspoorten laten vernieuwen voor ons vertrek, zodat we daar de komende 10 jaar geen omkijken naar hadden).
- Een getekende en gestempelde verklaring dat ze een bankrekening heeft met daarop 2000 Leva, inclusief kopie.
- Een bewijs dat ze verzekerd is voor ziektekosten, minstens nog 1 jaar geldig.
- Een in het Bulgaars vertaald bewijs van huwelijk, dat is in Nederland een uittreksel van de burgerlijke stand.
- Een notariële akte dat ik (man) er geen bezwaar tegen heb dat mijn partner (vrouw) bij mij in huis woont.
- Een notariële eigendomsakte van mijn huis. (in geval van huur moet een huurcontract overlegd worden en verklaring van verhuurder van geen bezwaar).
De bankrekening werd weer een heel gedoe. Ik had inmiddels een rekening geopend bij First Investment Bank, ofwel FIBANK, een Bulgaarse bank met kantoor in Sevlievo. Ik ben daar met mijn vrouw naartoe getogen om te vragen of ze bijgeschreven kon worden als rekeninghouder op mijn bankrekening. Alhoewel in eerste instantie werd gezegd dat dit mogelijk was, werd dat later toch ingetrokken en moest ze een eigen bankrekening openen. Ik hoor overigens wel vaker dat een gezamelijke bankrekening niet tot de mogelijkheden behoort in Bulgarije. Een bankrekening openen is ook niet iets wat je in Bulgarije in 10 minuten hebt geregeld; er moet van van alles kopieën gemaakt worden, verschillende handtekeningen moeten op verschillende formulieren gezet wordern en dan krijg je een dag of wat later een sms dat de rekening geopend is en dat je weer naar de bank moet om je rekeningnummer te ontvangen en te tekenen voor de rekening. Ze heeft nu alleen een bankrekening, met bijbehorende verklaring, maar zonder debit kaart. Dit is een goedkopere oplossing maar betekent, dat als ze geld wil opnemen of overmaken, dat ze daarvoor in persoon naar een bankfiliaal zou moeten.
De notariële declaratie van geen bezwaar was snel geregeld en kostte slechts 6 Leva. De vertaling van onze huwelijksakte had meer voeten in de aarde: Ik moest naar een advocatenkantoortje dat deze service aanbood maar die weer uitbesteedde aan een vertaalbureau in Plovdiv. De huwelijksakte werd gescand en geëmailed en ik moest afrekenen (hoeveel weet ik niet meer maar heel goedkoop was het niet). De vertaling zou in 3 werkdagen klaar zijn. Na drie werkdagen hoorde ik niets en de avocatendame was niet te bereiken. Een week later kreeg ik haar aan de telefoon en kreeg ik te horen dat ik de vertaling op kon halen op haar kantoor. Het kantoor was dicht maar het document stak met een puntje onder de deur door. Ik hoefde enkel aan het puntje te trekken. (??) Zo geschiedde, maar bij controle bleek er een fout in de vertaling te zitten; onze huwelijksdatum was omgewisseld met de datum van uitgifte van het uittreksel van de burgerlijke stand. Ik belde de advocaat, die overigens redelijk goed Engels sprak, en vroeg om een correctie. Ze zou binnen een half uur op kantoor zijn. Gelukkig hield ze woord en kon ik de fout aanwijzen. Ze corrigeerde het zelf op de computer, zette een nieuwe stempel ter certificering dat dit een vertaling van het origineel was en 10 minuten later stond ik weer buiten.
Voor de ziektekostenverzekering gingen we naar een verzekeringskantoor wat tegen de Kaufland supermarkt aanstond. Een privé ziektekostenverzekering kostte 191,76 Leva, zeg maar €100 voor een jaar. We lieten de verzekering 5 dagen later ingaan. Overigens dekt zo’n verzekering alleen ongevallen en geen reguliere huisartskosten, medicijnen etc.
Toen alle documenten waren verzameld, en daar waren dus alles bij elkaar toch een paar weken overheen gegaan, togen we met de fixer naar de immigratiedienst van Gabrovo. Alles werd in een keer goedgekeurd en we konden 3 dagen later het witte verblijfsdocument ophalen. Bij het ophalen werd direct weer een aanvraag gedaan voor de Litchna Karte, en dus nog eens 3 dagen later konden we die ook in ontvangst nemen.
Toen we toch in Gabrovo waren vroeg ik onze fixer of we dan wellicht ook mijn staats- ziektekosten verzekering konden regelen. Hiervoor moesten we naar het belastingkantoor. Ik moest met twee maanden terugwerkende kracht plus voor de huidige maand de maandelijkse bijdrage afrekenen. in totaal moest ik 83,54 leva betalen (27.85 Leva per maand). Vanaf de volgende maand kon ik dan online maandelijks betalen. Ik heb dat met veel moeite een maand later voor elkaar gekregen maar ik zal mij voor de toekomst in de verschillende online betaalmogelijkheden in Bulgarije moeten verdiepen. Het schijnt dat ik een digitale handtekening moet aanvragen, net zoiets als onze DigID. Als ik er meer over kan vertellen doe ik dat in een toekomstige blog. Voorlopig ben ik verzekerd, en een volgende stap was een dokter uitkiezen en me daar in laten schrijven als patient. Gelukkig kon ik de vorige eigenaar van mijn huis weer als vraagbaak gebruiken. Er bleek een Engels sprekende dokter te zijn in een kliniek in Sevlievo. Daar ben ik binnengelopen en heb ik me aangemeld. De dokter zelf heb ik nog niet gezien, maar dat zal binnenkort moeten gebeuren vanwege medicijnen die ik dagelijks moet slikken. Nou had ik al begrepen dat medicijnen niet gedekt worden, en dus voor eigen rekening zijn, en ik had al een keer maagzuurremmers bij een apotheek gehaald, maar de bloedverdunner die ik in Nederland had voorgeschreven had gekregen, is hier niet verkrijgbaar en de apotheker wilde niet iets ter vervanging geven zonder doktersrecept.
Mijn Nederlandse huisarts had me een extra herhaalrecept meegegeven zodat ik een half jaar vooruit kon met mijn dagelijkse medicijnen en bovendien aangeboden mijn medisch dossier uit te printen. Helaas is dat in het Nederlands, dus niet erg bruikbaar.
Voor de tandarts heb ik een boekje nodig wat ik schijn te kunnen krijgen van de huisarts. Daarover later meer.
Ook in Bulgarije kun je online aankopen doen. Het gaat vaak wel een beetje anders dan in Nederland of België; hier is het normaal om aan de koerier te betalen of, bijvoorbeeld bij de bouwmarkten, spullen vooraf online te bestellen en bericht te krijgen wanneer de bestelling klaarstaat om opgehaald te worden. Uiteindelijk werkt het net zo goed alleen duurt het vaak iets langer. Zijn wij gewend de volgende werkdag je bestelling aan huis geleverd te krijgen, en vaak nog gratis ook, hier duurt dat meestal minimaal een dag of 4 en zijn de kosten voor vervoer voor rekening van de klant. Onlangs kocht ik een apparaat bij een webshop die 7 Leva verzendkosten in rekening bracht bovenop de geadverteerde prijs. Daar bovenop bleken dan ook nog eens de kosten van de koerier te komen. Helaas zijn dit soort trucs hier schering en inslag. Je moet dus oppassen en de leveringsvoorwaarden goed doorlezen om vervelende verrassingen te voorkomen.
Er zijn hoofdzakelijk 2 koeriersbedrijven actief door heel Bulgarije: Ekont en Speedy. Je gaat naar een van hun kantoren bij jou in de buurt, je maakt een account aan op basis van je telefoonnummer en vanaf dat moment kun je bestellingen thuisgeleverd krijgen of ophalen op een van hun kantoren. Omgekeerd kun je ook pakketten laten ophalen of verzenden vanaf hun kantoor naar iemand anders. Je kunt afspreken dat er betaald wordt aan de koerier etc. Een snelle, uitgebreide service tegen redelijke prijzen.
Voor het accepteren van een levering moet je het geleverde inspecteren voordat je tekent voor ontvangst. Veel mensen doen dat dan ook en gaan uitgebreid in het Ekont kantoor hun nieuwe speeltje uitproberen voordat ze al dan niet besluiten de zending in ontvangst te nemen.
Dat uitproberen, of demonstreren dat iets werkt, is hier heel gewoon. Koop je een boormachine dan zal de verkoper het ding in het stopcontact steken om te laten zien dat hij werkt. Garantie krijg je wel, vaak moet je daar een formulier voor invullen, en meestal houd het in dat als iets kapot is, het gerepareerd zal worden. Je aankoopbedrag terugkrijgen of een apparaat omruilen voor een andere is hier erg moeilijk voor elkaar te krijgen.
Dan is er ook nog een koeriersdienst die pakketjes van buitenlandse postorderbedrijven verstuurt naar Bulgarije, of een pakket van Bulgarije naar iemand in het buitenland. Gabieli.com is de koeriersdienst die bijvoorbeeld veel gebruikt wordt om aankopen op Amazon.de te doen.
Als je op Amazon.de aangeeft dat er geleverd moet worden in Bulgarije vallen vaak veel leveranciers af of zijn de verzendkosten astronomisch. Gabieli heeft een adres in Duitsland wat je als leveringsadres kunt gebruiken. Zij vervoeren je pakket verder naar Plovdiv in Bulgarije en van daaruit versturen ze het met Ekont naar jou of een kantoor van Ekont bij jou in de buurt. Je betaalt voor hun diensten aan Ekont. Op de website kun je de kosten berekenen. Op de website kun je ook zien welke landen ze bedienen. (Nederland staat er niet bij)
Categorieën
1. Over electra
Het Nederlandse electriciteitsnetwerk is een van de meest betrouwbare in Europa, zo niet in de Wereld. In Bulgarije kan dat een beetje anders zijn. Ik zie vaker op social media de klacht dat de electriciteit is uitgevallen, soms voor heel even, soms voor een dag en in extreme gevallen voor meerdere dagen. Waarschijnlijk verklaart dat de vele verkooppunten van generatoren. Iedere bouwmarkt heeft ze op voorraad.
Inmiddels heb ik zelf ook ervaring met de (on)betrouwbaarheid van de electriciteitsvoorziening: Onlangs zaten we een hele dag zonder stroom. De buurvrouw liet weten dat het blijkbaar was aangekondigd, maar waar weet ik niet en bovendien zou ik het waarschijnlijk niet begrepen of over het hoofd gezien hebben. Voor ons was het dus tamelijk onverwacht. Nou kun je bepaalde maatregelen nemen om het ongemak of de eventuele schade te beperken, door de vriezer dicht te houden en de koelkast zo min mogelijk te openen. Warm water kun je natuurlijk ook op de gas-kookplaat maken, of in de winter met een keteltje op de kachel.
Spanningsdips komen dagelijks voor in ons dorp. Soms maar een keer op een dag soms meerdere keren achter elkaar. Vervelend dat je internet uitvalt of het werk op je computer verloren gaat. Voor dat soort kleine dipjes kun je een UPS aanschaffen, een Uninterrupted Power Supply. Dit is een apparaat waar je zaken op aan kunt sluiten waarvan het vervelend is als de spanning even uitvalt, zoals de desktop computer en het internet modem of een alarmsysteem. Het apparaat zorgt ervoor dat de electriciteitsvoorziening van aangesloten apparatuur zonder dips doorgaat als de spanning uitvalt. Het bevat een of meerdere accu’s en kan met beperkt vermogen de electriciteit continue houden. Ik heb na een paar keer een computercrash zo’n apparaat aangeschaft bij Amazon.de. Het fijne is dat ook het internet niet uitvalt en bovendien beschermt het ook tegen spanningspieken, iets wat ook schijnt voor te kunnen komen.
Een ander weetje over electra is vaak het gebrek aan aarding. Waren we in Nederland gewend dat ieder stopcontact een aardraad heeft (randaarde), hier is dat vaak niet het geval. In mijn huis is geen aarde aanwezig en de aansluiting voor de randaarde in de stopcontacten is doorverbonden met de nulleiding van de electra. Een aardlekschakelaar is daardoor zinloos. Wel iets om in gedachten te houden. Ons huis is gebouwd in 1950, en alle originele electra is met katoenen isolatie omgeven. Vervangen is niet eenvoudig want de bedrading loopt hier niet in een buis. Het is op de muur bevestigd waarna er overheen is gestuct. De enige manier om het te vervangen is dus het stucwerk openbreken. Wat ook opvalt is de plaatsing van schakelaars en stopcontacten op m.i. vaak onlogische plaatsen. Lichtschakelaars zitten niet vlak naast een deur, maar zo’n 30 centimeter vande deurpost. Stopcontacten zitten soms midden op de muur. Bovendien, maar dat komt misschien doordat ons huis meer dan 70 jaar oud is, zijn stopcontacten schaars. In onze huiskamer waren er van origine maar twee en de slaapkamers hebben doorgaans maar één stopcontact.
De electriciteitsmeter hangt bij ons onder de groepenkast buiten bij de voordeur. Het is dus voor een kwaadwillende heel eenvoudig om de electra van het huis uit te schakelen. Een eventueel alarmsysteem of camera’s die op het lichtnet zijn aangesloten zou dus ook uitgezet kunnen worden. Ook in dat opzicht is een UPS het overwegen waard.
Iedere maand komt iemand de meter aflezen met een apparaatje. Helaas moet je bij ons huis eerst een hek door om bij de voordeur te komen. Dat hek zit doorgaans op slot zodat er alleen afgelezen kan worden als er iemand thuis is. Bij de meeste huizen in het dorp zit de electriciteitsmeter in een kast die aan een staander van de bovengrondse leidingen hangt. Die kunnen dus altijd afgelezen worden. Het is een digitale meter met twee telwerken: Eén voor overdag en één voor het nachttarief (van 23:00 tot 07:00)
Categorieën
2. Naar de kapper
Sinds we ons huis hadden gekocht hadden we nog geen overdracht geregeld van drinkwater en belastingen, dus toog ik naar Sevlievo, het stadje waar ons dorp onder valt, in een poging om wat zaken te regelen. De vorige eigenaars hadden mij verteld waar ik moest zijn voor het overschrijven van drinkwater en waar ik mijn belastingen moest betalen. Het zijn altijd een beetje spannende en ongemakkelijke momenten om iemand achter een loketje duidelijk te maken wat er van je gading is. Gelukkig heb ik een vertaal-app op mijn telefoon en kan ik iets intypen of inspreken om te vertalen. Vaak gaat dat niet vlekkeloos. Eerst het waterbedrijf; ik had de notariële akte van ons huis meegenomen en dat was genoeg om duidelijk te maken dat het water overgeschreven moest worden op mijn naam. Ik moest over de afgelopen anderhalf jaar 65 Leva afrekenen, ongeveer €34.
In de straat tegenover het gebouw van het drinkwaterbedrijf zou de kapper moeten zijn waar de vorige eigenaar van ons huis iedere 5 weken zijn haar liet knippen, een van de zaken die op mijn ‘to do’ lijstje stonden. Naar de kapper gaan in een land waar je de taal niet spreekt is behoorlijk eng, maar het was wel hard nodig. Ik kon de kapperszaak niet vinden, dus toog ik verder naar het gemeentehuis van Sevlievo om mijn onroerende zaak belasting te betalen. Ieder dorp of stadje in Bulgarije heeft een dorpsplein en een gemeentehuis. Doorgaans zijn de dorpspleinen geasfalteerd en zijn de gemeenthuizen onaantrekkelijke, vaak vervallen, betonnen kantoorgebouwen met een monumentale trap. Sevlievo was een uitzondering. Het dorpsplein was geplaveid en autovrij. Er was een fontein en een beeld van een dame op een hoge sokkel. Het gemeentehuis was in betere staat dan de vele anderen die ik inmiddels heb mogen aanschouwen, maar desondanks nog steeds niet erg aantrekkelijk. Het enige wat ik wist was dat ik via de zij-ingang naar binnen moest.
Vanaf die ingang kwam ik in een gang waar wat mensen stonden en zaten te wachten. Er waren twee deuren die blijkbaar toegang gaven tot kantoren waar je je zaken kon regelen. De bordjes op de deuren zeiden mij natuurlijk helemaal niets, dus richtte ik me tot de wachtenden met in het Engels de vraag waar ik moest zijn voor belastingen. Behalve wat verbaasde blikken werd er niet gereageerd op mijn vraag. Ik probeerde het nogmaals met wat andere woorden en toen vroeg iemand achter mij in het Engels wat voor belasting ik moest betalen. Het was een Bulgaarse vrouw die, toen ik vertelde dat ik Nederlander was, mij met een Vlaams accent netjes in het Nederlands te woord stond. Ze vroeg wat rond in het Bulgaars en ze stapte met mij een van de kantoren binnen en legde daar uit wat ik kwam regelen. Weer overhandigde ik de notariële akte van ons huis en mijn Lichna Karte. Ik weet niet meer precies hoeveel ik moest betalen, maar meer dan een paar tientjes was het niet. Ook kreeg ik een briefje met een pincode waarmee ik in het vervolg on-line kon betalen. Tot op heden weet ik niet voor welke website de pincode is, maar dat zal ik nog eens navragen.
De Vlaams sprekende Bulgaarse dame vertelde dat ze met haar gezin recentelijk waren geremigreerd na 12 jaar in België te hebben gewoond. Zij had een schoonheidssalon en haar man was kapper. Kwam dat even goed uit! We liepen samen door de voetgangerspromenade naar hun winkeltje in het centrum, waar ik gelijk koffie kreeg en een knipbeurt. 5 Leva kostte me dat. In Den Haag had ik een goedkope kapper, een Turkse dame, die me knipte voor €14, en dat was al een koopje.
Ik ben altijd blij als ik een groot deel van de voorgenomen zaken op een dag heb kunnen afhandelen. Vandaag was zo’n (zeldzame) dag!
Categorieën
1. Auto importeren
De ochtend na onze aankomst in ons nieuwe thuis is het nog steeds niet doorgedrongen dat we geëmigreerd zijn. Het voelt als vakantie, het huis mag dan ons eigendom zijn, het voelt nog als een vakantieverblijf. Het zal wel enige tijd duren voordat ik alle hoeken en gaten van ons huis verkend heb.
Een van de eerste dingen die ik moest regelen was de invoer van de auto. Het transfer kenteken is 14 dagen geldig, en zo ook de verzekering. Mijn ‘fixer’ zou assisteren bij de invoer. Ook hievoor moest ik naar de hoofdstad van de provincie Gabrovo, naar de Bulgaarse dienst wegverkeer, ‘KAT’ (ik weet niet waar dat precies voor staat).
De lijst van benodigdheden was als volgt: 1. Het uitvoerbewijs van de auto uit Nederland, met daarop het kentekenkaartje van het originele kenteken (de witte platen hebben dezelfde letter/cijfercombinatie als de originele gele platen), 2. een Bulgaarse autoverzekering op VIN nummer (Vehicle Identification Number, vroeger chassisnummer geheten), minimaal voor wettelijke aansprakelijkheid (WA). (ik had een verzekering op VIN nummer afgesloten voor 1 maand). 3. Ook moest er voor de keuring van de auto een verbandtrommel aanwezig zijn en een brandblusser met geldig keuringsbewijs (kom ik later op terug). 4. Lichna karte (Bulgaars identiteisbewijs). Ik weet niet zeker meer of er ook om mijn paspoort werd gevraagd, maar aangezien je die, samen met de Lichna Karte, toch altijd bij je moet hebben is het verstandig om die ook mee te nemen.
Eenmaal met mijn fixer bij het KAT kantoor in Gabrovo, een Sovjet gebouw van afbrokkelend beton en de gebruikelijke loketjes, leende ze mij haar brandblusser voor de keuring. Helaas was haar keuringsbewijs verlopen en moesten we naar een piepklein huisje op het KAT-terrein waar een dame in zat die controleerde of de wijzer van het drukmetertje nog in het groene gebied stond, en vervolgens een keuringsbewijs uitschreef à raison van 2 Leva. Terug bij het KAT kantoor konden we nu het aanvraagformulier voor het Bulgaarse kenteken invullen. Daarna werden alle papieren gecontroleerd. Nu rees er een probleem: De dame die mij de WA verzekering had verstrekt (DZI verzekeringen) had een typfout gemaakt in het VIN nummer en dus, technisch gezien, was de auto niet verzekerd. De aanvraag werd opgeschort tot het verzekeringsbewijs was gecorrigeerd. Nou had ik de verzekering 2 dagen eerder afgesloten in Sevlievo, een half uur rijden van Gabrovo. Gelukkig was er ook een kantoor van DZI in Gabrovo, dus togen we daar naartoe voor de correctie. Er werd geconstateerd dat er inderdaad door de medewerker in Sevlievo een typfout was gemaakt, en die werd gecorrigeerd. Terug bij KAT werd er gecontroleerd of de verzekering nu goed in het computersysteem stond, maar de correctie kwam niet door. Na lang wachten en een telefoontje door mijn fixer naar het kantoor van de verzekering in Gabrovo, werd besloten dat we weer terug moesten komen en zou de verzekering helemaal opnieuw gedaan worden. De medewerkers van het KAT kantoor hadden al gewacht tot na sluitingstijd om me te helpen, maar dat zou dus helaas die dag niet meer gebeuren. De vernieuwing van de verzekering bij DZI in Gabrovo werd nog wel diezelfde namiddag afgehandeld. Mijn fixer meende dat ik de volgende dag het wel alleen af zou kunnen daar iedereen in het KAT kantoor nu wel wist wie ik was en wat er was misgegaan. (Een van de medewerkers was een vriendin van mijn fixer). Inderdaad was de invoer de volgende ochtend redelijk snel geregeld; de papieren waren nu in orde, ik kreeg het Bulgaarse kentekenbewijs en ik moest een garage in met de auto waar de verlichting en de remmen werden getest, en waar vervolgens een set Bulgaarse platen op de auto werden gemonteerd. Voordat ik het terrein van KAT afreed heb ik on-line een Bulgaars autobaanvignet gekocht op het nieuwe kenteken. Eenmaal terug in Sevlievo heb ik in het verzekeringskantoor de verzekering op het nieuwe kenteken laten zetten.
Het schijnt dat je een (deel van) de in Nederland betaalde BPM na export terug kan vragen. Hier moet ik nog achterheen en als dat succesvol is zal ik het in mijn blog vermelden.
Ik heb verschillende keren op Facebook de vraag voorbij zien komen of je de uitvoer uit Nederland ook vanuit het buitenland kunt regelen, achteraf dus. Het korte antwoord is nee. Het lange antwoord is ja, maar dan moet je iemand in Nederland hebben die met jouw Nederlandse kentekenplaten en je kentekenbewijs naar de RDW gaat om een exportbewijs te verkrijgen, wat vervolgens weer teruggestuurd moet worden naar jou. Dus twee maal aangetekende post heen en weer. Ik weet bovendien niet zeker of een persoon die niet de eigenaar van de auto is, dit zomaar kan doen, dus wellicht is er ook een volmacht benodigd. Uiteraard kun je in de tussentijd niet met de auto rijden en mag hij, zonder kentekenplaten, niet op de openbare weg geparkeerd staan. Kortom, het is vele malen handiger dit vantevoren te regelen.
Categorieën
4. De grote sprong
Uiteindelijk was het zover. In de vroege ochtend van 8 april 2022 verlieten we Den Haag richting Bulgarije. De auto was zo enorm afgeladen, er had geen pakje zakdoekjes meer bij gekund. Mijn vrouw zat met een sporttas tussen haar voeten en ook de dakkoffer was volledig afgevuld. De auto had nu een witte kentekenplaat, een z.g.n. transfer kenteken. Dit is nodig om straks in Bulgarije de auto in te kunnen voeren. Je kunt het transfer kenteken aanschaffen via de Rijksdienst Wegverkeer (RDW), of bij een bedrijfje wat hier een vergunning voor heeft. Ik ging naar een bedrijfje op de Rijswijkseweg in Den Haag en daar werd ik goed geholpen. Ik kreeg witte platen, en een verzekering (want de normale Nederlandse verzekering dekt geen transfer op witte platen!). Ook een formulier wat aangeeft dat de auto is uitgevoerd uit Nederland, benodigd voor invoer in Bulgarije. De Nederlandse autoverzekering was opgezegd en ook waren we uitgeschreven uit Den Haag, iets wat ook belangrijk is i.v.m. belastingen e.d.
Het was regenachtig weer en met een overladen auto ging het niet snel vooruit. In de namiddag had ik er genoeg van en ik boekte on-line een overnachting in Passau, Duitsland, tegen de Oostenrijkse grens. Hier konden we even ontspannen, lekker eten in een Italiaans restaurant, rustig slapen, een goed ontbijt gebruiken en opladen voor de volgende etappe.
De volgende etappe ging met nog meer regen van Duitsland, door Oostenrijk en Hongarije naar Roemenië, alwaar we overnachtten in een pension, Kolping house geheten, in het kleine stadje Carancebes. Ondanks dat we daar pas na 7 uur ‘s avonds aankwamen, kregen we een goede maaltijd en een royale kamer met badkamer. De volgende ochtend een uitgebreid ontbijt en een zeer schappelijke rekening. Om 8 uur gaf ik mijn navigatiesysteem opdracht de route naar Petko Slaveykov in te zetten. Pas toen het overduidelijk werd dat we niet naar de brug bij Vidin werden gestuurd, besefte ik dat ik de route had moeten controleren. We kwamen uit bij een veerpont over de Donau, die ons netjes en met gering oponthoud overzette naar Nikopol in Bulgarije. Wel was er enig oponthoud aan de Bulgaarse zijde, we moesten een belasting betalen voor de pont (?) en de papieren van de auto en onze paspoorten werden gecontroleerd. Naar een Corona vaccinatiebewijs werd niet gevraagd.
Eenmaal het dorpje Nikopol uit was het een vlakke weg naar Pleven, van Pleven naar Lovech en van Lovech waren we in korte tijd in Petko Slaveykov. Uitladen en direct naar de stad Sevlievo om eten te halen. Terug in ons huis de kachel aangemaakt en na een eenvoudige maaltijd vroeg naar bed. Onze emigratie is een feit!
Categorieën
3. Laatste loodjes
Terug in Nederland, begin oktober 2021, begint de emigratie vorm te krijgen. De laatste stappen moeten nu gezet worden, ontslag indienen, huis te koop zetten en verhuizing regelen. Het is best griezelig om schepen te verbranden maar ik heb de keus al gemaakt en na het nemen van een van de bovengenoemde stappen is er geen weg meer terug. We gaan ervoor! In november zocht ik naar makelaars om mijn appartement in Den Haag te verkopen, en dat is op internet héél eenvoudig. Ik vond een site waar ik een paar gegevens moest invullen en vervolgens kreeg ik vier makelaars geadviseerd die dan automatisch contact met mij zouden opnemen. En dat gebeurde ook direct de volgende dag. Drie van hen wilden z.s.m. langskomen voor een nader gesprek, en een was wat minder opdringerig en liet na het telefoongesprek de keus aan mij. Wat ze alldrie gemeen hadden was dat ze de opbrengst aanzienlijk hoger inschatten dan ik zelf had geschat. Uiteindelijk koos ik voor één van hen puur op gevoel. Deze meneer vond het verstandig om het huis nog vóór de Kerst op de markt te brengen. Er werden foto’s germaakt en documenten opgevraagd ter voorbereiding van de plaatsing op Funda, de makelaarssite.
Ondertussen was in Bulgarije een aanvang gemaakt met de overeengekomen werkzaamheden en had ik een regeling getroffen met de vorige eigenaar om de aannemer in fasen te betalen.
Door Corona had ik een overschot aan vakantiedagen opgespaard waar ik een deel van zou verliezen als ik ze niet voor het eind van het jaar op zou maken. Ik plande weer een trip naar Bulgarije, samen met mijn vrouw. We vlogen naar Sofia via Frankfurt en terug via Wenen. Toen we arriveerden, de week voor Kerstmis, waren de werkzaamheden nog in volle gang. (de afspraak was dat het eind november klaar zou zijn). Ik heb de aannemer verzocht de werkzaamheden op te schorten tot april, zodat we wat rust hadden en ik later een oogje in het zeil kon houden hoe de werken werden uitgevoerd. Een van de zaken die mis ging was bijvoorbeeld bij de bestrating. De bestrating bestond uit natuursteen en werd gevoegd met cement, maar aangezien de temperaturen onder het vriespunt doken bevroor het cement en hardde het niet goed uit. Als bonus hadden we een witte Kerst en konden we ervaren hoe het in de winter is in zo’n klein dorp. Een van de dingen die ik me niet gerealiseerd had was de smog van de de houtkachels. Bijna iedereen stookt op hout, en dat gecombineerd met de ligging van het dorp in een vallei tussen de heuvels en windstil weer, maakt dat de rook blijft hangen en dat merk je direct als je naar buiten gaat: Geïrriteerde ogen en hoesten waren het gevolg. Als je een van de heuvels beklom kon je de smog ook gewoon zien hangen boven het dorp.
Ook als je op de hoofdweg richting Varna reed, kon je aan de smogplukken zien waar er een dorp in het dal naast de weg lag. Gelukkig was er bij mijn huis een voorraad hout inbegrepen bij de inventaris, dus konden we gezellig meedoen met de vervuiling. Wat wel opgemerkt moet worden is dat de hoofdwegen direct sneeuwvrij werden gemaakt en er dus geen noodzaak was voor sneeuwkettingen of 4 wiel aandrijving.
De terugreis naar Nederland liep minder soepel dan gepland. We misten onze aansluitende vlucht in Wenen, simpelweg omdat er niet genoeg tijd was om van de ene naar de andere terminal te komen in 20 minuten. We moesten vijf uur wachten in de drukke luchthaven op een volgende vlucht, met als gevolg dat ik Corona opliep. Dat werd pas duidelijk na een dag of twee. Test laten doen, uitslag positief, werkgever verwittigd en 10 dagen thuis zitten. Uiteraard was mijn vrouw een paar dagen later ook aan de beurt.
Kort na thuiskomst in Nederland was ons appartement onder voorbehoud verkocht. Ik had bedongen dat we niet voor 15 april zouden opleveren, wat door de koper vertaald werd in oplevering op 15 april. Ook kort na terugkeer in Nederland heb ik mijn ontslag ingediend. Ik had dat een maand daarvoor al aangekondigd bij mijn chef, dus dat kwam niet onverwacht. Het was wel even moeilijk, na bijna 22 jaar, maar ook hoog tijd vond ik zelf. Met een vervoerder uit Bulgarije, een Belgische man, had ik een afspraak om tussen 1 en 8 april de inboedel in te laden en te laten vervoeren. De vorige eigenaar van ons huis in Bulgarije zou helpen met toegang verschaffen en uitladen.
Dat inladen liep al niet echt gesmeerd, want ondanks dat ik had gezegd dat hij het beste ‘s ochtends kon komen inladen, werd dat een avond met als gevolg dat we de hele straat moesten blokkeren met de nodige irritatie bij buren als gevolg. Bovendien was de man duidelijk vermoeid en hij had ook nog eens niets gegeten zodat hij halverwege wegliep om ergens een pizza te eten. De vervoerder had een bestelwagen met grote aanhanger om mijn hele huisraad mee te nemen. Toch zei hij op een gegeven moment dat het allemaal te zwaar werd en dat hij niet meer verder wilde laden. Hij vertrok richting Brussel waar hij de nacht zou doorbrengen.
Ik was behoorlijk verbolgen want hij liet mij met meer huisraad zitten dan dat ik ooit in mijn auto mee zou kunnen nemen. Ik moest dus keuzes maken over wat ik achter zou laten (naar de vuilstort moest brengen). Bovendien kreeg ik een dag later te horen dat een van de assen van de aanhanger was gebroken en dat hij eerst naar Engeland zou gaan om daar nog meer spullen voor vervoer naar Bulgarije op te halen. De aanhanger zou hij op een veilige plek in Brussel achterlaten. In ieder geval gaf de vertraging ons de gelegenheid om vóór de vervoerder in Bulgarije te zijn zodat ik kon helpen met uitladen.
Categorieën
2. Verblijfsvergunning
Allereerst moet ik excuses maken voor de lange stilte op mijn blog. De hele operatie van de emigratie heeft veel tijd en energie gevergd en daardoor is het schrijven er bij ingeschoten. Ook wil ik mijn dank uitspreken aan diegenen die mij benaderd hebben om te vragen of alles goed met mij was. We zijn op 8 april 2022 vetrokken naar Bulgarije waar we de 10e zijn aangekomen. Op het moment van schrijven zijn we nu bijna 4 maanden hier in Bulgarije. In latere posts zal ik dat proces nader toelichten.
Eind augustus (2021) ben ik weer naar ons nieuwe huis gegaan, dit keer met de auto. Het was twee en een halve dag rijden en bijna 2500 kilometer. Ik vertrok heel vroeg in de ochtend uit Den Haag en ben rond 7 uur ‘s avonds ingecheckt in een motel zo’n 100 kilometer voor Wenen, Oostenrijk. De volgende ochtend doorgereden naar Hongarije en de grens overgestoken naar Roemenië. Halverwege de route door Roemenië vond ik een hotelletje waar ik gestopt ben voor de nacht. Het verschil in standaarden tussen het motel in Oostenrijk en het hotel in Roemenië werd meteen pijnlijk duidelijk; Ik moest een half uur wachten met inchecken omdat het meisje wat de receptie deed ook de serveerster was en er zojuist een touringcar vol ouderen was aangekomen die allemaal moesten eten. De stoel waar ik op plaats wilde nemen bij de receptie schaamde zich niet om haar verenpakket in de zitting duidelijk te laten aftekenen tegen het vergane rode kunstleer. Comfortabel was het niet en na lang wachten kwam de jongedame met excuses om mij in te schrijven en betaling te regelen. Het werd een korte nacht. Het raam van de kamer sloot niet goed waardoor het lawaai van de nabijgelegen hoofdweg eenvoudig doordrong in de kamer. Om 6 uur ben ik opgestaan en na een douche vertrokken. Ontbijt werd geserveerd vanaf 9 uur dus dat was sowieso geen optie. Gelukkig had ik een koelbox bij me in de auto met boterhammen, repen en fruit, dus honger hoefde ik niet te hebben. Via de brug over de Donau bij Vidin kwam ik Bulgarije binnen zonder noemenswaardige problemen. Van daaruit was het nog een paar uur rijden naar ‘huis’ en ik kwam in de middag aan.
Ik had een maand vakantie genomen om voorbereidingen te treffen voor de emigratie, die nu gepland stond op begin april 2022. Covid was nog steeds een probleem dus allereerst moest ik er voor zorgen dat ik een geldig vaccinatiebewijs had, niet alleen op mijn telefoon maar ook op papier. Vervolgens heb ik alle vignetten aangeschaft voor gebruik van de snelwegen in Oostenrijk (minimaal 2 weken van tevoren aanschaffen, anders kan het niet on-line), Hongarije, Roemenië (geen mogelijkheid aan de grens dus on-line regelen!) en natuurlijk Bulgarije.
Wat ik ook vanuit Nerderland had geregeld was een Bulgaarse rekening die je nodig heb bij immigratie. Bij mijn vorig bezoek aan Bulgarije had ik geprobeerd een bankrekening te openen bij DSK bank, maar mijn aanvraag werd zonder opgaaf van redenen afgewezen (toen ik alweer terug in Nederland was). Ik vond een ‘workaround’ in de nieuwe trend van on-line bankieren, ICARD genaamd, met het hoofdkantoor in Varna. Deze betaalservice (geen echte bank) heeft dus geen filialen en alles gebeurt on-line. Je krijgt wel een debit card (VISA). Op de rekening had ik ruim 2000 Leva gestort omdat dat het minimale bedrag was dat je moest kunnen overleggen bij de aanvraag voor de verblijfsvergunning.
Wat ik ook had geregeld, was iemand die me kon assisteren bij de aanvraag van de verblijfsvergunning. In de journalistieke wereld wordt zo’n iemand een “fixer” genoemd, iemand die dingen voor je regelt. Eigenlijk kun je niet zonder zo iemand in een land waar je de weg niet kent en de taal niet spreekt of kunt lezen/schrijven. Mijn aanvraag moest in de provinciehoofdstad Gabrovo gebeuren, zo’n drie kwartier rijden vanaf mijn huis. De fixer had me opgegeven wat ik aan documenten moest kunnen overleggen: Een paspoort, inclusief kopie, een notariële akte van mijn huis, inclusief kopie, een verklaring van de bank dat er 2000 Leva op mijn rekening stond en een ziektekostenverzekering die minstens 1 jaar geldig is vanaf de dag van aanvraag, ook allemaal inclusief kopie.
Op de afgesproken dag ontmoette ik mijn fixer op het parkeerterrein van een supermarkt dichtbij het centrum van Gabrovo. Van daaruit gingen we te voet naar het politiebureau, naar een van de zij-ingangen waar 2 loketten waren: Een voor de vernieuwing van identiteitsdocumenten voor Bulgaren en een voor de aanvraag voor verblijfsvergunningen voor buitenlanders. We kregen een formulier overhandigd dat ingevuld moest worden. (Ik had datzelfde formulier al op het internet gevonden en geprint, maar dat werd niet geaccepteerd). De fixer heeft mijn naam in het Cyrillisch overgenomen uit de notariële akte van mijn huis. Hier begon al een klein probleempje want ik heb 3 officiële voornamen, een achternaam en een roepnaam. Er was geen voorziening voor 3 voornamen, want Bulgaren hebber er hooguit twee. Bovendien zijn het latijnse namen en behoorlijk lang dus dat werd krap op het formuliertje. Toen alles ingevuld was hebben we de papieren overhandigd en werd alles gecontroleerd. Volgend probleem: mijn verzekeringsbewijs had geen einddatum, iets wat ze nog niet eerder gezien hadden. Nou weet ik niet hoe dat er in Nederland normaal uitziet, maar ik was vanwege mijn werk voor een volkenrechtelijke organisatie (VN) verzekerd bij een internationale verzekeraar en de verzekering is gekoppeld aan mijn dienstverband en loopt dus door tot mijn uitdiensttreding. De dame achter het loket wilde hier geen beslissing over nemen en zei dat we de volgende maandag maar terug moesten komen omdat dan haar baas van vakantie terug zou zijn. Ook het uitgeprinte statement van mijn ICARD account was niet toereikend, ik moest een verklaring hebben van de ‘bank’ (What the hell is ICARD?) met een stempel en handtekening. Uiteindelijk, na contact met ICARD heeft men mij die verklaring per email gestuurd en heb ik, gewapend met een memory stick, dat bij een winkeltje in Gabrovo laten printen. (ik werd er onlangs op attent gemaakt dat ICARD geen bank is, maar gelukkig werd het wel geaccepteerd als bewijs van ‘voldoende vermogen’). Op maandag dus weer terug en nu werd de aanvraag geaccepteerd. Donderdag mocht ik weer terugkomen om mijn verblijfsdocument op te halen. Op dat moment kon ik ook de aanvraag doen voor de ‘lichna karte’, verblijfsdocument met foto en persoonsnummer (zoals ons BSN nummer voor de belasting etc.)
Het voordeel van de lichna karte was dat ik ongeacht de Coronasituatie Bulgarije ook later in zou mogen en mijn vrouw ook (omdat ze de vrouw is van een inwoner van Bulgarije).
Bij aankomst in Bulgarije vernam ik dat ik nieuwe buren zou krijgen. De vorige eigenaar van mijn huis was benaderd door een stel dat zijn huis wilde kopen, maar dat was al aan mij verkocht. Wel wist hij dat het huis van de buren leeg stond dus werd er contact gelegd en een deal gemaakt. Ik zou een Vlaming met een vriendin uit Sofia als buren krijgen. Wel moest het huis volledig gerenoveerd worden dus het zou nog wel enige tijd duren voordat ze zouden intrekken. In de tussentijd zou een aannemer de renovatie verzorgen.
De maand was snel voorbij. Ik had het geluk gehad dat een neef me was komen helpen met de verbouwingswerkzaamheden, zodat ik wat aanspraak had en met iemand kon overleggen over de verbouwingen. Ondanks dat de zomer op zijn eind liep tikte het kwik de meeste dagen nog steeds de 30 graden aan en was het in de middag niet te doen om zwaar werk te verrichten. De avonden werden wel wat frisser en een paar keer hebben we de houtkachel in de woonkamer opgestookt om het behaagelijk te maken. In de laatste week kwam de aannemer die bij de buren bezig was langs om ook bij mij werkzaamheden op te nemen die zouden aanvangen nadat ik vertrokken was en klaar zouden zijn in november. Ik kwam met hem overeen dat er een nieuw dak op de stal gelegd zou worden en dat de bestrating rond het huis en op de veranda opnieuw aangelegd zou worden. Ook een verbeterde toegang naar de kelder moest worden uitgevoerd. Hij schatte het geheel op een maand werk met totale kosten (arbeid en materialen) geraamd op €9000.
De laatste dag van september keerde ik huiswaarts. De rit terug naar huis ging net zo soepel als de heenreis. Ik ben Oostenrijk omzeild via Slowakije en Tjechië vanwegen waarschuwingen van Google over vertragingen door wegwerkzaamheden, maar het had weinig invloed op de reistijd.
Categorieën
1. De overdracht
De overdracht stond gepland voor eind maart, maar Corona zorgde ervoor dat ik mijn reis voor de overdracht niet kon maken. Ik zou op zaterdag 14 maart vertrekken, maar in de dagen voorafgaand aan die datum ging het ene na het andere land op slot. Ik moest mijn reis uitstellen. Toch wilde ik liever dat de overdracht geregeld werd. Veselin bracht uitkomst: Hij kon met een volmacht (in het Engels “power of attorney”) namens mij het koopcontract ondertekenen. Ik moest daar wel iets voor betalen, maar veel was het niet. Wat belangrijker was, ik moest Veselin een volmacht geven. Een Nederlandse notaris moest dan een verklaring meegeven dat ik was wie ik beweerde dat ik was. Ik kreeg daartoe een tweetal documenten opgestuurd, een volmacht en een verklaring van burgerlijke status (gehuwd, ongehuwd, gescheiden). Bijgevoegd moest dan een verklaring (akte) van de notaris komen met een apostille (inschrijving van de akte door de rechtbank).
Het was even rondbellen tot ik een notariskantoor bereid vond om dit document op te stellen en daarna volgde wat heen en weer overleg tussen Veselin en mijzelf totdat de documenten er precies zo uitzagen als de bedoeling was. Het notariskantoor droeg zorg voor de verzending van de stukken naar Bulgarije via DHL. Uiteindelijk, op 15 april 2020 was het dan zover: Ik was de trotse eigenaar van een huis in Bulgarije.
Verder kon ik op dat moment niet veel doen. Dat frustreerde natuurlijk. De hele wereld was in de ban van het virus en alles stond stil. Gelukkig had ik goed contact met de verkopers en die hielden een oogje op het huis totdat ik het zou betrekken, en dat kon nog wel even duren. Het virus woekerde ondertussen voort maar zoals verwacht daalde het aantal besmettingen in de zomer. In juni zag ik mijn kans waar om naar Bulgarije te vliegen. De regels waren versoepeld en Wizz Air bood spotgoedkope vluchten aan om maar wat passagiers binnen te kunnen halen. Ik wilde dolgraag mijn nieuwe huis aan een grondige inspectie onderwerpen, kamers opmeten, overal foto’s van maken maar ook de koopakte in ontvangst nemen. Ik vloog van Eindhoven naar Sofia en met een huurauto reed ik van daar naar Petko Slaveykov, allemaal op één dag.
Het Schotse stel had me uitgenodigd om de eerste nacht bij hun, in hun nieuwe huis, te overnachten. Ondanks het late uur van aankomst, kreeg ik een warm welkom en een warme maaltijd. Tot diep in de nacht hebben we gekletst onder het genot van vele glazen whisky en Rakia. De volgende dag zijn we naar mijn huis gereden, waar ik uitleg kreeg over de sleutelbos en welke sleutel op welk slot paste. Ze hadden het water aangesloten, de boiler en de koelkast aangezet en wat beddengoed en kookgerei meegegeven zodat ik direct comfortabel in mijn huis kon verblijven. Ook werd ik voorgesteld aan de overburen. Links een vrouw alleen met twee dochtertjes. Ze was vriendelijk maar sprak geen woord Engels. Rechts het huis van Georgi. Hij woonde in Sofia met zijn vrouw. Ze kwamen in de zomer naar hun huis in het dorp om tijd door te brengen met zijn ouders die in de buurt van Varna woonden. Ze waren dan ook met zijn vieren en ik werd direct uitgenodigd om later die middag thee te komen drinken. Nadat mijn Schotse vrienden vertrokken waren liet ik het even allemaal op me inwerken. Daar zat ik dan, in mijn toekomstig thuis. Het voelde nog niet zo. Het voelde eigenlijk een beetje alsof ik een inbreker was; alle sloten proberen te openen en te sluiten, ramen openen en weer dicht doen, lichtschakelaars proberen. Ik besefte ineens dat ik dat allemaal later ook nog kon doen. Eerst naar Sevlievo om boodschappen te doen. Brood, boter, beleg, groenten om salades te kunnen maken, vlees om te bakken, koffie en scheermesjes want die mochten niet mee in mijn handbagage.