4. De Piramide

Ons dorp, ooit vernoemd naar Petko Slaveykov, de in Bulgarije beroemde dichter, uitgever, folklore verteller en politicus, heeft buiten zijn naamgever die hier wel eens overnachtte, nog een ‘claim to fame’: De Piramide van Petko Slaveykov.

Celo (dorp) Petko Slavekov ligt ingeklemd tussen aan aantal heuvels waarvan de “Piramide” er een is. Een man in ons dorp, toevallig mijn overbuurman, beweert al jaren dat het geen natuurlijke heuvel is, maar dat hij door buitenaardsen is gebouwd als energiebron. De man, die na een ongeluk hypergevoelig werd en wichelroedeloper is, beweert ooit een kopie van een kaart te hebben gezien, nog uit de tijd dat de Thraciers en/of Romeinen hier de boel bestierden, waaruit zou blijken dat er meerdere ondergrondse ruimtes en gangen zijn in de top van de Piramide.

Nieuwsgierig als ik ben, heb ik vorig jaar de heuvel beklommen om het fenomeen met eigen ogen te aanschouwen. Het pad om überhaupt aan de voet van de heuvel te geraken is niet eenvoudig te vinden. Er zijn een paar zandweggetjes tussen de weilanden en akkers en één daarvan leidt uiteindelijk naar de voet van de heuvel. Van daaraf staan er hier en daar richtingbordjes die het pad naar de top aangeven. Je kunt linksom de heuvel beklimmen, of rechtsom, en dan in de tegenovergestelde richting weer afdalen. Het is een flinke klim maar die wordt beloond met een prachtig uitzicht vanaf een bankje wat bovenop de heuvel in elkaar getimmerd is.

Als je daarboven staat lijkt het niet onlogisch dat de heuvel in vroeger tijden zou zijn gebruikt als uitkijkpost. Het is tenslotte een goede plek om de naastgelegen vallei waar nu de E772 doorheen loopt (van Varna naar Sofia) te overzien en dat zou goed zijn uitgekomen in de verdediging van Hotalich, het beroemde heuvelstadje boven Sevlievo, een paar kilometer verderop.

Ik heb alleen niets onnatuurlijks aan de heuvel kunnen ontdekken en in mijn bescheiden belevenis was het een leuke wandeling door een natuurlijk landschap. De laatste 10 meter naar de top is rotsachtig, maar nog steeds natuurlijk. Een ingang naar het vermeende inwendige van de piramide heb ik al helemaal niet gezien.

Een heel verhaal over de Piramide is te lezen in een artikel in de nieuwssite Стандарт: https://www.standartnews.com/lifestyle-misterii/slaveykovo_s_piramida_na_200_veka-213418.html (gebruik Google translate als je geen Bulgaars kunt lezen)

Enige tijd na mijn bezoek aan de piramide verleden jaar, bezocht ik het historisch museum in Sevlievo. Ik was op dat moment de enige bezoeker en ik kreeg niet de indruk dat het een druk bezocht museum was. Er moest verlichting worden aangezet en ik kreeg de indruk dat ik een storende factor was in het stille gebouw. De tentoonstelling op de begane grond bestond hoofdzakelijk uit foto’s en wapens van militairen waarvan de betekenis mij ontging. Op de eerste verdieping was meer een oudheidkundige tentoonstelling met archeologische vondsten uit de tijd van de Thraciërs en de Romeinen. Bovendien was er een mooie uitstalling van de vondsten die gedaan waren bij de opgravingen van Hotalich, het dorp op een heuvel boven Sevlievo. De directrice van het museum kwam uit haar kantoortje en gaf in gebrekkig Engels maar op enthousiaste toon uitleg bij wat er te zien was. Nadat we de gehele tentoonstelling over Hotalitch doorlopen hadden vroeg ik naar de Piramide. Ze glimlachte een beetje meewarig en zei dat de beweringen van één man in het dorp de heuvel nog niet tot een piramide maakten. Ze deed het hele verhaal af als onzin. Desalniettemin is de Piramide van Petko Slaveykov een nationale trekpleister geworden en het zou me niet verbazen als er straks in de plaatselijke Coöp souvenirs te koop worden aangeboden, iets in de trent van een heuvel in een plastic stolp met kunstsneeuw ?.

Enkele dagen geleden ben ik eens om de heuvel heen gelopen, een tocht van bijna twee uur. Het was na de zeer natte lente eindelijk lang genoeg droog geweest om weer zonder gevaar voor een modderbad over de zandpaden langs de akkers te wandelen. Het graan staat er goed bij en ook andere gewassen groeien gestaag deze natte lente. De laatste regenplassen bieden een toevluchtsoord voor kikkers en de warmte maakt de reptielen actief. Ik hield de heuveltop aan mijn rechter zijde. Het pad dat ik volgde ging toch nog wel een stuk omhoog en doorkruiste een stuk bos boven de akkers. Na het bos, veelal beuk en eik, kwam ik uiteindelijk op een weide terecht onderaan de heuvel, waar een bron water liet lopen in een stenen drinkbak voor vee. Deze plek herkende ik van mijn vorige bezoek, toen ik naar de top ben geklommen.

De laatste hindernis was de weg vinden vanaf die weide naar een bron langs de kant van de weg tegenover de kippenfokkerij, aan de rand van ons dorp. Ik ben zo brutaal geweest om een electrische afzetting om een weiland te ontgrendelen en weer terug te plaatsen om in de juiste richting te lopen. Gelukkig ben ik geen vee tegengekomen en kon ik aan de andere kant het weiland weer op dezelfde manier verlaten. Vanaf daar werd het wandelen een stuk lastiger; het was duidelijk dat over het smalle pad veel vee had gelopen in de natte periode, met als gevolg dat de hoefsporen een soort spijkerbed vormden in de nu uitgeharde klei. Dichterbij de bron aan de kant van de weg was de klei niet uitgehard. Sterker nog, rond de bron was het één grote natte en drassige bedoening, bijna als een klein moeras, meer het domein van kikkers en muggen. Helaas was deze plek wel de enige doorgang naar de verharde weg. Uiteindelijk ben ik zonder natte voeten (met meer geluk dan wijsheid) op de weg beland en liepen de waakhonden van de kippenfokkerij achter een hek. 15 minuten later was ik thuis.