2. Naar de kapper

Sinds we ons huis hadden gekocht hadden we nog geen overdracht geregeld van drinkwater en belastingen, dus toog ik naar Sevlievo, het stadje waar ons dorp onder valt, in een poging om wat zaken te regelen. De vorige eigenaars hadden mij verteld waar ik moest zijn voor het overschrijven van drinkwater en waar ik mijn belastingen moest betalen. Het zijn altijd een beetje spannende en ongemakkelijke momenten om iemand achter een loketje duidelijk te maken wat er van je gading is. Gelukkig heb ik een vertaal-app op mijn telefoon en kan ik iets intypen of inspreken om te vertalen. Vaak gaat dat niet vlekkeloos. Eerst het waterbedrijf; ik had de notariële akte van ons huis meegenomen en dat was genoeg om duidelijk te maken dat het water overgeschreven moest worden op mijn naam. Ik moest over de afgelopen anderhalf jaar 65 Leva afrekenen, ongeveer €34.

In de straat tegenover het gebouw van het drinkwaterbedrijf zou de kapper moeten zijn waar de vorige eigenaar van ons huis iedere 5 weken zijn haar liet knippen, een van de zaken die op mijn ’to do’ lijstje stonden. Naar de kapper gaan in een land waar je de taal niet spreekt is behoorlijk eng, maar het was wel hard nodig. Ik kon de kapperszaak niet vinden, dus toog ik verder naar het gemeentehuis van Sevlievo om mijn onroerende zaak belasting te betalen. Ieder dorp of stadje in Bulgarije heeft een dorpsplein en een gemeentehuis. Doorgaans zijn de dorpspleinen geasfalteerd en zijn de gemeenthuizen onaantrekkelijke, vaak vervallen, betonnen kantoorgebouwen met een monumentale trap. Sevlievo was een uitzondering. Het dorpsplein was geplaveid en autovrij. Er was een fontein en een beeld van een dame op een hoge sokkel. Het gemeentehuis was in betere staat dan de vele anderen die ik inmiddels heb mogen aanschouwen, maar desondanks nog steeds niet erg aantrekkelijk. Het enige wat ik wist was dat ik via de zij-ingang naar binnen moest.

Vanaf die ingang kwam ik in een gang waar wat mensen stonden en zaten te wachten. Er waren twee deuren die blijkbaar toegang gaven tot kantoren waar je je zaken kon regelen. De bordjes op de deuren zeiden mij natuurlijk helemaal niets, dus richtte ik me tot de wachtenden met in het Engels de vraag waar ik moest zijn voor belastingen. Behalve wat verbaasde blikken werd er niet gereageerd op mijn vraag. Ik probeerde het nogmaals met wat andere woorden en toen vroeg iemand achter mij in het Engels wat voor belasting ik moest betalen. Het was een Bulgaarse vrouw die, toen ik vertelde dat ik Nederlander was, mij met een Vlaams accent netjes in het Nederlands te woord stond. Ze vroeg wat rond in het Bulgaars en ze stapte met mij een van de kantoren binnen en legde daar uit wat ik kwam regelen. Weer overhandigde ik de notariële akte van ons huis en mijn Lichna Karte. Ik weet niet meer precies hoeveel ik moest betalen, maar meer dan een paar tientjes was het niet. Ook kreeg ik een briefje met een pincode waarmee ik in het vervolg on-line kon betalen. Tot op heden weet ik niet voor welke website de pincode is, maar dat zal ik nog eens navragen.

De Vlaams sprekende Bulgaarse dame vertelde dat ze met haar gezin recentelijk waren geremigreerd na 12 jaar in België te hebben gewoond. Zij had een schoonheidssalon en haar man was kapper. Kwam dat even goed uit! We liepen samen door de voetgangerspromenade naar hun winkeltje in het centrum, waar ik gelijk koffie kreeg en een knipbeurt. 5 Leva kostte me dat. In Den Haag had ik een goedkope kapper, een Turkse dame, die me knipte voor €14, en dat was al een koopje.

Ik ben altijd blij als ik een groot deel van de voorgenomen zaken op een dag heb kunnen afhandelen. Vandaag was zo’n (zeldzame) dag!