3. Laatste loodjes

Terug in Nederland, begin oktober 2021, begint de emigratie vorm te krijgen. De laatste stappen moeten nu gezet worden, ontslag indienen, huis te koop zetten en verhuizing regelen. Het is best griezelig om schepen te verbranden maar ik heb de keus al gemaakt en na het nemen van een van de bovengenoemde stappen is er geen weg meer terug. We gaan ervoor! In november zocht ik naar makelaars om mijn appartement in Den Haag te verkopen, en dat is op internet héél eenvoudig. Ik vond een site waar ik een paar gegevens moest invullen en vervolgens kreeg ik vier makelaars geadviseerd die dan automatisch contact met mij zouden opnemen. En dat gebeurde ook direct de volgende dag. Drie van hen wilden z.s.m. langskomen voor een nader gesprek, en een was wat minder opdringerig en liet na het telefoongesprek de keus aan mij. Wat ze alldrie gemeen hadden was dat ze de opbrengst aanzienlijk hoger inschatten dan ik zelf had geschat. Uiteindelijk koos ik voor één van hen puur op gevoel. Deze meneer vond het verstandig om het huis nog vóór de Kerst op de markt te brengen. Er werden foto’s germaakt en documenten opgevraagd ter voorbereiding van de plaatsing op Funda, de makelaarssite.

Ondertussen was in Bulgarije een aanvang gemaakt met de overeengekomen werkzaamheden en had ik een regeling getroffen met de vorige eigenaar om de aannemer in fasen te betalen.

Aan veiligheidsvoorzieningen doen ze niet in Bulgarije

Door Corona had ik een overschot aan vakantiedagen opgespaard waar ik een deel van zou verliezen als ik ze niet voor het eind van het jaar op zou maken. Ik plande weer een trip naar Bulgarije, samen met mijn vrouw. We vlogen naar Sofia via Frankfurt en terug via Wenen. Toen we arriveerden, de week voor Kerstmis, waren de werkzaamheden nog in volle gang. (de afspraak was dat het eind november klaar zou zijn). Ik heb de aannemer verzocht de werkzaamheden op te schorten tot april, zodat we wat rust hadden en ik later een oogje in het zeil kon houden hoe de werken werden uitgevoerd. Een van de zaken die mis ging was bijvoorbeeld bij de bestrating. De bestrating bestond uit natuursteen en werd gevoegd met cement, maar aangezien de temperaturen onder het vriespunt doken bevroor het cement en hardde het niet goed uit. Als bonus hadden we een witte Kerst en konden we ervaren hoe het in de winter is in zo’n klein dorp. Een van de dingen die ik me niet gerealiseerd had was de smog van de de houtkachels. Bijna iedereen stookt op hout, en dat gecombineerd met de ligging van het dorp in een vallei tussen de heuvels en windstil weer, maakt dat de rook blijft hangen en dat merk je direct als je naar buiten gaat: Geïrriteerde ogen en hoesten waren het gevolg. Als je een van de heuvels beklom kon je de smog ook gewoon zien hangen boven het dorp.

Smog over Petko Slaveykov, december 2021

Ook als je op de hoofdweg richting Varna reed, kon je aan de smogplukken zien waar er een dorp in het dal naast de weg lag. Gelukkig was er bij mijn huis een voorraad hout inbegrepen bij de inventaris, dus konden we gezellig meedoen met de vervuiling. Wat wel opgemerkt moet worden is dat de hoofdwegen direct sneeuwvrij werden gemaakt en er dus geen noodzaak was voor sneeuwkettingen of 4 wiel aandrijving.

In het dorp wordt niet geveegd of gestrooid
Het Orthodoxe kerkje in Petko Slaveykov

De terugreis naar Nederland liep minder soepel dan gepland. We misten onze aansluitende vlucht in Wenen, simpelweg omdat er niet genoeg tijd was om van de ene naar de andere terminal te komen in 20 minuten. We moesten vijf uur wachten in de drukke luchthaven op een volgende vlucht, met als gevolg dat ik Corona opliep. Dat werd pas duidelijk na een dag of twee. Test laten doen, uitslag positief, werkgever verwittigd en 10 dagen thuis zitten. Uiteraard was mijn vrouw een paar dagen later ook aan de beurt.

Kort na thuiskomst in Nederland was ons appartement onder voorbehoud verkocht. Ik had bedongen dat we niet voor 15 april zouden opleveren, wat door de koper vertaald werd in oplevering op 15 april. Ook kort na terugkeer in Nederland heb ik mijn ontslag ingediend. Ik had dat een maand daarvoor al aangekondigd bij mijn chef, dus dat kwam niet onverwacht. Het was wel even moeilijk, na bijna 22 jaar, maar ook hoog tijd vond ik zelf. Met een vervoerder uit Bulgarije, een Belgische man, had ik een afspraak om tussen 1 en 8 april de inboedel in te laden en te laten vervoeren. De vorige eigenaar van ons huis in Bulgarije zou helpen met toegang verschaffen en uitladen.

Dat inladen liep al niet echt gesmeerd, want ondanks dat ik had gezegd dat hij het beste ’s ochtends kon komen inladen, werd dat een avond met als gevolg dat we de hele straat moesten blokkeren met de nodige irritatie bij buren als gevolg. Bovendien was de man duidelijk vermoeid en hij had ook nog eens niets gegeten zodat hij halverwege wegliep om ergens een pizza te eten. De vervoerder had een bestelwagen met grote aanhanger om mijn hele huisraad mee te nemen. Toch zei hij op een gegeven moment dat het allemaal te zwaar werd en dat hij niet meer verder wilde laden. Hij vertrok richting Brussel waar hij de nacht zou doorbrengen.

Ik was behoorlijk verbolgen want hij liet mij met meer huisraad zitten dan dat ik ooit in mijn auto mee zou kunnen nemen. Ik moest dus keuzes maken over wat ik achter zou laten (naar de vuilstort moest brengen). Bovendien kreeg ik een dag later te horen dat een van de assen van de aanhanger was gebroken en dat hij eerst naar Engeland zou gaan om daar nog meer spullen voor vervoer naar Bulgarije op te halen. De aanhanger zou hij op een veilige plek in Brussel achterlaten. In ieder geval gaf de vertraging ons de gelegenheid om vóór de vervoerder in Bulgarije te zijn zodat ik kon helpen met uitladen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *