Het hotel in Shumen lag een een straat waar je niet mocht stoppen, laat staan parkeren. Ik kon de auto twee straten verderop kwijtraken en ben twee keer langs het hotel gelopen voordat ik de ingang vond. Ik kreeg een zolderkamer, maar gelukkig met toilet wat ik hard nodig had. Meteen na aankomst ging ik op zoek naar een drogist voor een middel tegen diarrhea. Toen ik dat eenmaal in mijn zak had ontspande ik een beetje. Ik bestelde koffie op een terras, nam een pilletje en daarna doorkruiste ik de stad. Shumen is niet mooi. Er is slechts één winkelstraat, zonder noemenswaardige architectuur. Sterker nog, aan de wandelpromenade, midden in het oude centrum, stond een hoog flatgebouw wat nooit afgebouwd was, en derhalve alweer op instorten stond. Een brede weg met meerdere banen doorkruist Shumen. Er zijn wat meubelzaken langs die weg, maar verder is er niets om over te vertellen. Shumen is vooral bekend om het monument bovenop de heuvel achter de stad; Het monument van de “Stichters van de Bulgaarse Staat”. Je kunt het tientallen kilometers in de omtrek zien, maar hoe je er moest komen werd me niet duidelijk. Naast het hotel zat een Chinees restaurant waar ik vanuit mijn zolderkamer op uitkeek. Het had een soort van binnenplaats waar tafeltjes en stoelen waren opgesteld. Het was er niet overdreven druk maar er was wel regelmatig klandizie. Ik besloot het er op te wagen. Direct toen ik binnenkwam was het voor de Chinezen duidelijk dat ik geen Bulgaar was. Eén van de drie serveersters kreeg het bevel om mij te bedienen, ze was blijkbaar de enige die een paar woorden Engels kende. Ik bestelde iets met rijst en varkensvlees. Het was niet onaardig, een beetje te zoet naar mijn smaak, en veel te veel, maar het vulde en ik dacht dat het weinig kwaad kon voor mijn darmen, die nog steeds niet helemaal tot rust waren gekomen. Het zeer onaangename en ongemakkelijke gevolg van wat duidelijk een voedselvergiftiging was. De meeste tijd durfde ik dan ook niet ver van het hotel af te dwalen zodat ik ten alle tijden in de buurt van een wc was. De volgende dag was er gelukkig enige verbetering. Ik nam toiletpapier mee en een extra onderbroek, voor het geval dat.. Gelukkig had ik mijn voorzorgen niet nodig gehad.
Dichtbij Shumen ligt het dorpje Madara, en dat ligt weer aan de voet van een rotswand met een beroemde reliëf-sculptuur, bekend als de “Madara Horseman”. Een toeristische attractie die duidelijk bewegwijzerd was en zoals gebruikelijk in Bulgarije, belandde je dan op een parkeergelegenheid waar een huisje was waar je een kaartje kon kopen wat toegang tot de attractie verschafte. Er waren ook plekken waar je een ijsje of ander voedsel kon kopen en een museum. Een goed onderhouden pad leidt langs de voet van de rotswand richting het uitgehakte rots-reliëf. De voet van de rotswand had ook dienst gedaan als klooster waar monniken hadden gewoond in talloze grotten. Er was onderweg ook een prachtig rotskerkje in een spelonk
Ik kan een bezoek aan de rotswand van harte aanbevelen, mocht u ooit in de buurt zijn. Het pad schijnt zelfs helemaal door te lopen naar de top van de rotswand, alwaar een aantal ruïnes liggen met prachtigen vergezichten.
Er valt eigenlijk niet veel te vertellen over mijn paar dagen in Shumen. Een van de redenen voor mijn verblijf was de nabijheid van het vliegveld van Varna; ik kon vanuit het hotel in één ruk doorrijden naar het vliegveld, auto inleveren en inchecken. Een paar uur later was ik weer thuis.
Ik had tijdens mijn verblijf in Sevlievo en de talloze bezoeken aan te koop staande huizen mijn vrouw regelmatig foto’s gestuurd van de huizen. Bovendien had ik een dikke map met foto’s en beschrijvingen van de makelaar. Het werd al snel duidelijk dat dit geen succes was geweest. We besloten dat het anders aangepakt moest worden. Ik ben verder gaan zoeken naar te koop staande huizen via Facebook pagina’s waar particulieren hun huizen aanboden. Ook lette ik op de vele Bulgarije pagina’s op opmerkingen van mensen die hun huis te koop gingen zetten. Al met al kwam ik uiteindelijk op een lijstje met een stuk of vijf huizen die ons de moeite waard leken. Met dit lijstje ben ik later in 2019 weer terug naar de regio Veliko Tarnavo/Gabrovo gegaan. Daarover gaat het volgende hoofdstuk.