Bulgarije wordt van oost naar west in tweeën gedeeld door de Stara Planina bergketen. Vanuit de regio Veliko Tarnavo en zeker vanuit de provincie Gabrovo is de bergketen allesoverheersend aanwezig. Beide provincies liggen aan de noordzijde van het gebergte. Volgens mijn ega is het aan de noordzijde beter toeven dan aan de zuidkant, omdat het in het zuiden nog warmer is dan in het noorden. Aan de zuidkant van de Stara Planina keten ligt een vallei, die de vallei der rozen wordt genoemd. Je raad het al, hier groeien rozen. Niet de rozen zoals dat leuke struikje in de tuin, maar kilometers en kilometers aan velden met rozenstruiken. Ze worden gekweekt om er rozenolie van te maken, een beroemd en traditioneel Bulgaars exportproduct. Het Stara Planina gebergte heeft een aantal pieken van meer dan 2000 meter hoog, de hoogste is Botev peak met 2376 meter. Er is maar één manier om erachter te komen of het gras aan de andere kant groener is, en dat is door er te gaan kijken! In mei is het goed te doen om een van de bergpassen over te rijden naar de zuidzijde van het gebergte. (In de winter kan dat wel anders zijn, te oordelen naar de waarschuwingsborden langs de bergpas)
Vanuit Elena volgde ik route 53 richting Sliven, dat aan de andere kant van de Stara Planina ligt. Hoe hoger je komt, hoe mooier de vergezichten.
Het werd een indrukwekkende rit waarbij af en toe het kleine motortje in de Citroën moeite had om de auto bergopwaarts te trekken. De grootste uitdaging werd echter om veilige parkeerplaatsen te vinden om hier en daar een foto te maken.
Een van de zaken die mij echt opvielen bij het autorijden in Bulgarije zijn de waterbronnen langs de weg. Ze zijn niet bepaald een zeldzaamheid. Ieder dorp heeft er minstens een, en langs de wegen zie je ze met enige regelmaat. Het was me al een aantal keren opgevallen dat er mensen stopten om hun flessen met water te vullen en ik heb meermaals gezien dat mensen met aanzienlijke hoeveelheden grote watercontainers bij zo’n bron hun huiselijke drinkwatervoorziening bijvulden. Ik volgde hun voorbeeld. Het water smaakt over het algemeen prima en is kraakhelder (en heel koud)
Sliven zelf bleek gewoon weer een drukke stad met trolleybussen en veel Chroetjov flats (de grauwe, Sovjet-stijl flats). Ik ben er alleen gestopt om op de kaart te kijken hoe snel ik hier weer uit kon komen.
Eenmaal aan de andere kant van Stara Planina kon ik niet echt een verschil in temperatuur merken met de noordzijde waar Elena ligt. Ik zocht mijn weg naar de volgende bergpas om weer terug naar Elena te rijden. Hiervoor reed ik een veertig tal kilometers door het dal. Na Sliven was de rust hier een verademing. In dit deel van het dal heb ik geen rozenstruik gezien. Toen ik ergens was gestopt om mijn meegenomen boterhammetjes op te eten sloeg ik een tafereel gade van enige onenigheid tussen twee koeienherders, een nog veelvoorkomend edel beroep in Bulgarije. Herder A had zijn koeien geweid in een boomgaard langs de weg waar ik geparkeerd stond. Het leek me een weldoordachte symbiose; De koeien graasden het gras in de boomgaard kort en bemestten tegelijkertijd de aarde. De eigenaar van de boomgaard kreeg zijn gratis maai- en mestbeurt en de herder gratis voedsel voor zijn kudde. Herder B had eenzelfde gang van zaken in gedachte en doordat de weg enigszins hoger lag dan de boomgaard en het land aan de andere kant van de weg, zag hij niet op tijd dat de boomgaard al bezet was door de kudde van Herder A. Twee kuddes bij elkaar brengen is kennelijk geen goed idee, want toen herder A de aankomende kudde gewaar werd zette hij het al schreeuwend op een rennen om de kudde van herder B af te buigen naar een achterliggende weide. Na een korte woordenwisseling tussen beide herders ging het leven in alle rust verder.
Na de overpeinzingen over de uitdagingen van het herdersbestaan was het tijd om verder te rijden. Ik reed bij het dorpje Tvarditsa weer de bergen in. De zuidkant was hier minder stijl dan de noordkant, waar ik middels vele haarspeldbochten weer afdaalde in de Veliko Tarnavo provincie. Een prachtige rit die me bij zou blijven, niet alleen in gedachten en foto’s, maar ook door de vermoeide armen van het draaien aan het stuur. Bergen zijn mooi om naar te kijken, en als je ze ziet wil je naar de top. Maar je bent ook blij als je weer beneden staat. Ik althans wel!
In de volgende blog verken ik wat dorpen/stadjes in de Veliko Tarnavo Provincie