Ochtendzon en vogels kondigden een nieuwe dag aan. Langzaam begon ik te wennen aan het gebrek aan verkeersgeluiden en te beseffen dat ik op vakantie was en niets hoefde. Ik had gisteren koffie gekocht die prima smaakte. Nu was het moment aangebroken om de rest van de aanschaf in de supermarkt gisteren tot een ontbijt te vormen. Brood wat ik de kwalificatie “eetbaar” gaf, boter die bij nader inzien geklaarde reuzel was, twee soorten worst die allebei zeer smakelijk bleken en kaas die ik de kwalificatie “leuk geprobeerd” gaf. Twee bammetjes voor het ontbijt en drie om mee te nemen. Ook twee halve liters water gingen mee in de auto.
Ik had me voor vandaag een bezoek aan het Kapinovski klooster voorgenomen. Het was niet ver weg. Om er te komen moest ik eerst naar het dorpje Mindya om daar de weg naar het klooster te vinden. Mindya had mijn interesse omdat het volgens mijn vrouw een plaatsje was wat om een of andere reden de aandacht van expats had getrokken. Er woonden Engelsen en ook Russen. Het was door een stel Engelse muzikanten en kunstenaars op de kaart gezet door de organisatie van het ‘Mindya Rock Fest’, een jaarlijks evenement wat bezoekers uit heel Bulgarije trok.
Zoals bijna alle dorpjes in Bulgarije, heeft ook Mindya een enorme lap asfalt als dorpsplein. Een indrukwekkende leegte met aan beide zijden een winkel en op één hoek het stadhuis. De charme die er door de expats aan toegeschreven werd ontging me eerlijk gezegd. Mindya was vooral erg leeg.
Ik toog verder richting klooster. De bewegwijzering liet enigszins te wensen over maar ik ben er maar vanuit gegaan dat zolang er geen volgend bordje stond, ik min of meer rechtdoor moest. De weg leidde me een heuvel op. Het werd smaller en vochtiger, ondanks de zon en de aangename temperatuur was het hier in de schaduw op de heuvelhelling duidelijk dat het mooie weer pas recentelijk zijn intrede had gedaan en dat het voordien behoorlijk regenachtig was geweest. De kwaliteit van de weg werd steeds minder; de gaten waren hier gevuld met water waardoor je niet kon zien hoe diep ze waren. Na een paar keer een harde klap in zo’n gat was het duidelijk dat ik er beter zoveel mogelijk omheen moest zien te manoeuvreren. Bovendien was de begroeiing langs de weg hier niet gesnoeid zodat er af en toe takken langs de rechterkant van de auto striemden. Tegen de tijd dat ik me begon af te vragen of ik überhaupt nog wel op de goede weg zat, stond er toch weer een bordje. Na een scherpe bocht stond ik dan eindelijk voor een imposant gebouw bovenop de heuvel. De weg vervolgde langs het klooster naar een immens parkeerterrein met eetgelegenheden, zwembad, hotel en camperplaatsen. Hoe de uit de kluiten gewassen campers de weg die ik had afgelegd ooit heelhuids op gekomen waren was me op dat moment een raadsel.
Ook hier was de parking nagenoeg leeg. Vroeg in het seizoen en te vroeg in de ochtend op een doordeweekse dag, was mijn verklaring. Pas na een beetje rondlopen werd ik de reden gewaar waarom de monniken deze plek hadden gekozen voor het klooster: Onder langs het parkeerterrein wat waarschijnlijk ooit een vlakke weide was geweest, liep een stroompje, compleet met watervalletje en kraakhelder bergmeertje. Het was ronduit idyllisch om te aanschouwen!
Nadere inspectie van de uitspanningen rond de parkeerplaats leerde dat alles nog gesloten was, maar er was een koffieautomaat die aan stond. Met wat gokken en gebrekkige vertaling lukte het me om er een kop cappuccino aan te onttrekken. Omgerekend €0,25 voor een prima bakkie!
Het klooster was echt de moeite waard. Je kon er vrijelijk naar binnen lopen, en eenmaal binnen kom je in een oase van stilte en netjes onderhouden groen. Een kapel met indrukwekkende muurschilderingen maakt het geheel af.
Na het bezoek aan het klooster ben ik weer in de auto gestapt. Aan de andere kant van het parkeerterrein bleek een aansluiting naar een brede, goed onderhouden weg. Zo waren die campers dus hier gekomen. Ik nam de weg en zou wel zien waar ik uitkwam. Ik vond de weg naar het dorpje Plakovo, van waaruit ik de weg nam naar het Jakovci stuwmeer. De route gaat over een brug van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over het stuwmeer.
Vanaf het stuwmeer was het niet ver meer om terug in Elena te komen. Die middag nog even door het stadje geslenterd om ’s avonds weer een ander restaurant te proberen. Ik begon me steeds meer op mijn gemak te voelen in dit prachtige land.
Mocht je nog meer foto’s van deze trip willen zien, dan kun je hier een slideshow bekijken die ik op Youtube heb geplaatst. In de volgende blog meer uitstapjes in en vanuit Elena.